Κατ’ἀρχὰς ζητῶ συγγνώμην ἀπὸ τοὺς ἀναγνῶστες μου γιὰ τὴν σιωπή μου. Σήμερα ἔφθασα στὴν Ἀθήνα ἀπὸ τὸ Παρίσι. Καὶ ἤδη μὲ ἔχει πιάσει μία φοβερὴ κατάθλιψη. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ χώρα δὲν ὑπάρχει πιά καὶ διαπιστώνω ὅτι:
1 – Τὸ κρατίδιο εἶναι πλέον στέκι γερόντων ἤ γηρασμένων νέων.
2 – Τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει εἶναι ἡ ἄνοδος τοῦ τουρισμοῦ ὡς «ἐθνικὴ βιομηχανία».
3 – Τὰ γεροντάκια καὶ τὰ γκαρσόνια τῆς Εὐρώπης ἐπῆγαν νὰ τρελλαθοῦν ἀπὸ τὴν χαρά τους ἐπειδὴ εἶχαν τοὐλάχιστον μία ποδοσφαιρικὴ νίκη κατὰ τῆς Ἀκτῆς τοῦ Ἐλεφαντοστοῦ. Ἀντιγράφω ἀπὸ τὴν Βικιπαίδεια: «Ἡ οἰκονομία τῆς Ἀκτῆς τοῦ Ἐλεφαντοστοῦ βασίζεται στὴν γεωργία. Γιὰ 30 χρόνια ἦταν ὁ 3ος παραγωγὸς καφέ στὸν κόσμο. Τώρα κατέχει τὴν ἕβδομη θέση. Μὲ 40% τῆς παραγωγῆς, εἶναι ὁ πρῶτος παραγωγὸς κακάο στὸν κόσμο. Ἐκτὸς ἀπὸ καφὲ καὶ κακάο, παράγει μεγάλες ποσότητες βαμβακιοῦ ποὺ ἐξάγει κυρίως στὴν Κίνα, τὴν Ἰνδονησία, τὴν Ταϊλάνδη καὶ τὴν Ταϊβάν. Ἡ Ἀκτὴ τοῦ Ἐλεφαντοστοῦ παράγει ἐπίσης καλαμπόκι, ρύζι, μανιόκα καὶ φοινικέλαιο. Ὁ κύριος φυσικὸς πόρος εἶναι τὸ ξύλο». Βάλε καὶ τὰ διαμάντια καὶ τὸ χρυσό. Ἀλλὰ καὶ τί μ’ αὐτό; Αὐτοὶ εἶναι Ἀφρική. Ἐμεῖς Εὐρώπη. Αὐτοὶ πρὸ τοῦ 1960 ἦσαν τὰ γκαρσόνια τῶν Γάλλων. Τώρα εἴμεθα ἐμεῖς τὰ γκαρσόνια τῆς Εὐρώπης.
4 – Μὰς ἔμειναν τὰ ἀγαθὰ τῆς δημοκρατίας καὶ διώκουμε ἄγρια ἕνα νόμιμο κόμμα ποὺ ἀποκαλοῦμε «ἐγκληματικὴ ὀργάνωση» ἐνῷ ταυτόχρονα ὑπακούομε στὴν Δύση ποὺ καθημερινὰ στὶς χῶρες τοῦ κόσμου διαπράττει φοβερὰ ἐγκλήματα καὶ ῥίχνει στὶς στράτες τοῦ πλανήτου δεκάδες ἑκατομμύρια ἀπελπισμένους πρόσφυγες, ἐνῷ ὑποστηρίζει τὴν ναζιστικὴ καὶ ἀντισημιτικὴ πραξικοπηματικὴ κυβέρνηση τοῦ Κιέβου. Προβλέπω ὅτι ἐὰν παραμείνῃ ἀκόμα στὴν φυλακὴ ὁ Νῖκος Μιχαλολιᾶκος θὰ μεταμορφωθῇ, χάρη στὸν σημερινὸ Ἰωάννη Ῥάλλη ποὺ εἶναι ὁ Ἀντώνης Σαμαρᾶς, σὲ Μανώλη Γλέζο τοῦ ἐθνικισμοῦ.
5 – Μὲ μόνη πολιτιστικὴ ἐνέργεια τὴν προσπάθεια ἐπαναπατρισμοῦ τῶν Μαρμάρων ἀπὸ τὴν Ἀγγλία γιὰ τουριστικοὺς καὶ μόνον σκοπούς, ἡ βαγγελοσαμαρικὴ κυβέρνηση διώχνει τὰ ὑπολείμματα τοῦ πνευματικοῦ δυναμικοῦ τῆς χώρας στὸ ἐξωτερικό, κάτι ποὺ ἰσοδυναμεῖ μὲ τεράστιο ἔγκλημα ποὺ σὲ ἄλλους καιροὺς θὰ ἐτιμωρῆτο μὲ τὴν ποινὴ τοῦ θανάτου.
6 – Στὴν ἐξωτερική πολιτική, ἡ ἐμμονή μας νὰ παραμένουμε προσκολλημένοι στὴν καταρρέουσα Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση, μᾶς κλείνει κάθε σοβαρὴ διέλευση πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Ῥωσία καὶ πρὸς Ἀνατολάς, πρὸς τὸν φυσικὸ χῶρο τοῦ ἀλεξανδρινοῦ ἑλληνισμοῦ, μέχρι τοὐλάχιστον τὸν Ἰνδό ποταμό. Οὐσιαστικά, ἡ ἔλλειψη ἐξωτερικῆς πολιτικῆς μᾶς παρομοιάζει μὲ τὴν Ἀκτὴ τοῦ Ἐλεφαντοστοῦ πρὸ τοῦ 1960, ὅταν ἡ χώρα αὐτὴ ἦταν ἀποικία τῆς Γαλλίας.
7 –Τὸ πλέον ἀνησυχητικὸ ὅμως εἶναι ἡ μεταμόρφωση τοῦ ἱστορικοῦ ΚΚΕ σὲ σοφὴ κουκουβάγια ποὺ ὡς Κασσάνδρα προβλέπει σωστὰ τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας, χωρὶς ὅμως νὰ δρᾷ δυναμικὰ γιὰ νὰ ἀποτρέψῃ τὸ κακό.
8 –Τέλος τὸ ἀπίστευτο: Ὁ ἄλλοτε τιμημένος ἑλληνικὸς στρατὸς εὑρίσκεται σὲ λήθαργο καὶ δὲν ἐπεμβαίνει γιὰ νὰ τραβήξῃ ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τὸν πνιγμένο στὰ νερὰ τοῦ Αἰγαίου. Αἶσχος καὶ ντροπὴ στὸν ἀποκαλούμενο κατ’ εὐφημισμὸ ἑλληνικὸ στρατό, τὴν στιγμὴ ποὺ στὴν Αἴγυπτο, ὅπως μὲ τὸν Νάσερ ἄλλοτε καὶ τώρα μὲ τὸν Σίσι, ὁ αἰγυπτιακὸς στρατὸς τιμᾷ τὴν πατρίδα του.
