Ὅταν στὸν ΙΕ’ αἰῶνα, στὴν Ἰταλία, ἐνεφανίσθησαν οἱ πολιτικὲς ἰδεολογίες γιὰ νὰ καλύψουν τὸ κενὸ ποὺ ἄφηνε στὴν Δυτικὴ Εὐρώπη ἡ παρακμὴ τοῦ χριστιανισμοῦ, ἡ ἰδέα τῆς κοινωνικῆς ἐπαναστάσεως ἐπῆρε τὸ ὄνομα τοῦ φιλελευθερισμοῦ ποὺ μέσῳ τῆς μασονίας ὠργάνωσε τὶς μεγάλες εὐρωπαϊκὲς ἐπαναστάσεις μὲ πρότυπο τὴν γαλλικὴ τοῦ 1789. Συνάμα ἀνδρώθηκαν, παράλληλα μὲ τὸν φιλελευθερισμό, δύο ἄλλες κοινωνικὲς ἰδεολογίες: ὁ φασισμὸς καὶ ὁ κομμουνισμός. Ὁ φιλελευθερισμὸς ἐπεβλήθη τὸ 1789 καὶ παρέμεινε ἐπαναστατικός, ἀλλάζοντας ἄρδην τὴν δομὴ τῆς Εὐρώπης, μέχρι τὸ 1914.
Ὁ πρῶτος παγκόσμιος πόλεμος ἔβαλε τέλος στὴν ἐπαναστατικὴ μορφὴ τοῦ φιλελευθερισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε μετεβλήθη σὲ ἀντιδραστικὴ καταπιεστικὴ δύναμη, ὅπως εἶχε στὸν Μεσαίωνα ἐξελειχθῆ ὁ φεουδαλισμός, σὲ ἕναν διεθνισμό-παγκοσμισμὸ ποὺ σὰν Δράκουλας ἐστέγνωνε τὴν ἰκμάδα τῶν λαῶν γιὰ νὰ καταλήξῃ σήμερα στὴν ΝΤΠ (Νέα Τάξη Πραγμάτων).
Ἀπὸ τὸ 1919, ἀνδρώθηκε ὁ κομμουνισμός, ὡς ἐπαναστατικὴ πολιτικὴ ἰδεολογία ποὺ ἔθρεψε στὸν διάβα του καὶ τὸν φασισμό. Ἡ θεωρία τῶν δύο ἄκρων εἶναι σωστὴ στὸ μέτρο ποὺ ἐξηγεῖ ὅτι κομμουνισμὸς καὶ φασισμὸς εἶναι δύο ἐπαναστατικὲς δυνάμεις ποὺ θρέφουν ἡ μία τὴν ἄλλη. Εἶναι ἱστορικὴ διαπίστωση ὅτι οὐδεὶς φιλελεύθερος δὲν προσχωρεῖ στὸν φασισμὸ ἤ τὸν κομμουνισμό, ἐνῷ, ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Ῥοβεσπιέρρου, ὁ φασιστὴς δύναται νὰ γίνῃ κομμουνιστὴς καὶ ὁ κομμουνιστὴς φασιστής. Ἡ μπολσεβικικὴ ἐπανάσταση ἔθρεψε τὴν ἰταλικὴ φασιστικὴ ἐπανάσταση ὡς καὶ τὴν γερμανικὴ ἐθνικοσοσιαλιστικὴ ἐπανάσταση, οἱ ὁποῖες ὅπως καὶ ἡ μπολσεβικική, ἐστράφησαν κατὰ τοῦ φιλελευθερισμοῦ καὶ τῶν δύο πυλώνων του, τὴν μασονία καὶ τὸν διεθνῆ ἑβραϊσμό, δύο δυνάμεις ποὺ ὅπως τὸ εἶχε ἀναλύσει ὁ Μάρξ, εἶχαν ἀνδρώσει τὸν καπιταλισμό, δηλαδὴ τὸν ἀστικὸ φιλελευθερισμό. Γι’αὐτὸ ἡ ἐθνικοσοσιαλιστικὴ ἐπανάσταση, ὅπως καὶ ἡ μπολσεβικικὴ ὑπῆρξαν, ὡς πνευματικοὶ συνεχιστὲς τοῦ Μάρξ, ἀντιμασονικοὶ καὶ ἀντισημιτικοί.
Ὁ φιλελευθερισμὸς ὡς Δράκουλας πλέον ἐπέτυχε, μέσῳ αἱματηρῶν πολέμων (τὸν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο καὶ τὸν ψυχρὸ πόλεμο) νὰ κατεδαφίσῃ τὸν ὑπαρκτὸ φασισμὸ καὶ τὸν ὑπαρκτὸ κομμουνισμό. Σήμερα οἱ δύο αὐτὲς ἐπαναστατικὲς δυνάμεις εὑρίσκονται ἀκέφαλες, χωρὶς κράτος. Ὀ κομμουνισμὸς περνᾷ ἀπὸ μία φάση παρακμῆς ποὺ δὲν γνωρίζουμε ἀκόμη ἐὰν θὰ εἶναι διαρκής, ἐνῷ ὁ φασισμὸς παραμένει ἐπαναστατικὰ ἀκμαῖος καὶ σὲ φάση ἀνόδου, ὅπως τὸ ἀπέδειξαν οἱ εὐρωπαϊκὲς ἐκλογὲς τῆς Κυριακῆς, ἐνῷ τὸ Ἰσραήλ, συνεχίζει νὰ οἰκοδομεῖται ὡς σπαρτιατικὴ κοινωνία, ἐλέγχοντας τοὺς εἵλωτές του, τοὺς Παλαιστινίους, καὶ προσπαθῶντας νὰ ἀπεγκλωβίσῃ τὸν λαό του ἀπὸ τὴν κατάρα τοῦ ἑβραϊσμοῦ τῶν τοκογλύφων, γινομένο τὸ 1948 κομμουνιστικὸ καὶ σήμερα φασιστικό. Εἶναι μεγάλο λάθος ἐὰν ἀποκλεισθῇ σήμερα τὸ Ἰσραὴλ ἀπὸ τὴν φασιστικὴ ἐπανάσταση, καὶ αὐτὸ τὸ ἔχει πλήρως ἀντιληφθῆ ἡ Μαρὶν Λὲ Πέν, ὅπως ἦταν λάθος ὅταν τὸ Ἰσραὴλ ἀπεμακρύνθη, μετὰ τὸ 1948, ἀπὸ τὴν Σοβιετικὴ Ἕνωση.
Στὴν Ἑλλάδα, ἡ Ἐπανάσταση εὑρίσκεται πλέον στὰ χέρια τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς. Πρέπει νὰ ἐπωφεληθῇ ἀπὸ τὴν θέση της αὐτή, ὄχι γιὰ νὰ προσπαθήσῃ νὰ ἀφανίσῃ τὸ ἄλτερ ἔγκο της, τὸ ΚΚΕ, σὲ μία ἀναζωπύρηση τοῦ ἐμφυλίου σπαραγμοῦ ποὺ θὰ ὠφελἠσῃ κατ’ ἀποκλειστικότητα τὸν παρηκμασμένο φιλελευθερισμό, ἀλλὰ γιὰ νὰ τείνῃ χεῖρα συναγωνιστικῆς φιλίας. Μία ἔνδειξη ἐπαναστατικῆς χροιᾶς ἑνὸς ἰδεολογικοῦ κινήματος εἶναι ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο τὸ Κίνημα προσφωνεῖ τοὺς ὀπαδούς του. Οἱ χριστιανοὶ ὠνομάζοντο μεταξύ τους ἅγιοι, οἱ φιλελεύθεροι, πολῖτες, οἱ κομμουνιστές, σύντροφοι, καὶ οἱ φασιστές, συναγωνιστές. Σήμερα, ἀκόμη καὶ ὁ Σύριζα προσφωνεῖ τοὺς ὀπαδούς του μὲ τοὺς ὅρους φίλοι καὶ φίλες, κύριοι καὶ κυρίες! Συναγωνιστὲς καὶ σύντροφοι, ἑνωθεῖτε στὸν ἐθνικομπολσεβικισμὸ γιὰ νὰ μὴν δυνηθῇ πλέον ὁ φιλελευθερισμὸς νὰ κερδίσῃ ἕναν νέο παγκόσμιο πόλεμο καὶ τὸν ψυχρὸ πόλεμο τοῦ μέλλοντος.
