Πολλοὶ ἀπὸ ἐμᾶς δύσκολα δύνανται νὰ καταλάβουν γιατί ὑποστηρίζω τὸ ΚΚΕ καὶ τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ στὴν πλήρη ἀντίθεσή μου μὲ τὴν παραμονή μας στὴν ΕΕ καὶ τὸ εὐρωνόμισμα. Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἁπλή: Εἶχα πατέρα τὸν Νῖκο Κιτσίκη, ποὺ ἀπεβίωσε τὸ 1978 καὶ ποὺ ἤδη τὸ 1962 (ναί, τὸ 1962!) στὴν μελέτη του ποὺ ἔφερε τὸν τίτλο, «Ἡ θανάσιμη περίπτυξη τῆς Κοινῆς (Εὐρωπαϊκῆς) Ἀγορᾶς» ἔγραφε:
«Ἡ Κοινή (Εὐρωπαϊκὴ) Ἀγορὰ κυριαρχεῖται ἀπὸ τὴν Δυτικὴν Γερμανίαν. Πρόεδρος τῆς Κοινῆς (Εὐρωπαϊκῆς) Ἀγορᾶς εἶναι ὁ Γερμανὸς καθηγητὴς Βάλτερ Χάλλσταϊν, ποτισμένος μὲ πεποιθήσεις σωβινιστικάς, διακηρύττων ἀνεπιφύλακτα σὲ ἄρθρα του ὅτι δὲν εἶναι ῥωμαντικὸς Εὐρωπαῖος ἀλλὰ ῥεαλιστὴς Γερμανός, ὅτι ὁ σκοπὸς τῆς Κοινῆς (Εὐρωπαϊκῆς) Ἀγορᾶς εἶναι πρὸ παντὸς πολιτικός… Τὸ Drang nach Osten τοῦ Μπίσμαρκ, ποὺ δὲν ἐπέτυχε ὁ Χίτλερ, πραγματοποιεῖται ἀπὸ τὸν Ἀντενάουερ… Μεταβαλλόμεθα εἰς μίαν ἐπαρχίαν τῆς Δύσεως καὶ τὸ κάμνομεν αὐτὸ μὲ ἄπειρη ἀγαλλίασιν…
«Ὅταν ἦτο ὑπουργὸς τοῦ Συντονισμοῦ ὁ κ. Στέφανος Στεφανόπουλος καὶ ἀργότερα ὁ κ. Σπῦρος Μαρκεζίνης καὶ κατηρτίζοντο προγράμματα ἀνασυγκροτήσεως, ἀτελῆ βέβαια καὶ ἀφελῆ κάπως ἀλλὰ πάντως ἐθνικὰ καὶ μὲ κεντρικὴν ἰδέαν τὴν ἐκβιομηχάνισιν τῆς Ἑλλάδος, τὰ ὁποῖα ὑπεβάλλοντο εἰς τὸν Ὀργανισμὸν Εὐρωπαϊκῆς Συνεργασίας, ἐξέσπασε λυσσώδης ἀντίδρασις ἐναντίον τῆς χώρας μας ἐκ μέρους τῶν βιομηχανικῶν χωρῶν τῆς Εὐρώπης, ἀκριβῶς ἐκείνων ποὺ ἀπετέλεσαν ἀργότερον τὴν ΕΟΚ… Μᾶς ἔλεγαν ὅτι εἴμεθα χώρα γεωργικὴ καὶ πρέπει νὰ παραμείνωμεν γεωργική, ὅτι πρέπει νὰ ἐγκαταλείψωμεν κάθε ἰδέαν ἐκβιομηχανίσεως τῆς Ἑλλάδος…
«Ὁμιλῶ μὲ πολὺν καημὸν καὶ ἀγανάκτησιν, διότι εἶμαι ὁ πρῶτος ποὺ τὸ 1943, μέσα στὴν Κατοχήν, ὡς Πρύτανις τοῦ Πολυτεχνείου, ἐπρόβαλα τὴν ἐκβιομηχάνισιν τῆς χώρας ὡς τὴν μοναδικὴν λύσιν τοῦ οἰκονομικοῦ μας προβλήματος… Εἰς αὐτὸν τὸν ἀμφιβόλου ἀξίας, πάντως ξένον πολιτικὸν σκοπόν, προσφέρεται ὡς οἰκονομικὸν ὁλοκαύτωμα ὁ ἑλληνικὸς λαός. Ἡ Ἑλλὰς συνδεομένη, ὅπως συνεδέθη, μὲ τὴν ΕΟΚ καὶ ὡς μέλος τοῦ ΝΑΤΟ, χάνει πλέον κάθε ἴχνος οἰκονομικῆς καὶ πολιτικῆς ἀνεξαρτησίας, κάθε ἐλευθερίαν ῥυθμίσεως τῆς ἐσωτερικῆς καὶ ἐξωτερικῆς πολιτικῆς της… Ἀποτελεῖ ἔγκλημα ἡ σύνδεσις, ἀλλὰ τὸ ἔγκλημα ἔγινε ἐκ προμελέτης. Ἡ Κυβέρνησις ἀναμφισβητήτως ἐγνώριζε τὰς ὀλεθρίας οἰκονομικὰς συνεπείας, διότι ἀσφαλῶς ὁ κ. Ἰωάννης Πεσμαζόγλου τὴν προειδοποίησε καὶ ἐπεσήμανε τοὺς τρομεροὺς κινδύνους…
«Ἡ ΕΟΚ θὰ ἐλέγχῃ τὴν γεωργικήν μας παραγωγήν, θὰ παρεμποδίζῃ μέχρι ἐκμηδενίσεως τὰς ἐξαγωγὰς πρὸς τὰς ἀνατολικὰς χώρας, χωρὶς ἡ Ἑλλὰς νὰ δικαιοῦται, ὄχι βέβαια νὰ διατυπώνῃ γνώμην γιὰ τὴν ἀκολουθημένην πολιτικὴν τῶν Ἕξ, ἀλλὰ οὐδὲ κἄν νὰ ψελλίσῃ διαμαρτυρίαν διὰ τὴν ἄδικον κακομεταχείρισίν της ὡς ἀποικίας. Ἡ Ἑλλὰς θὰ κρατηθῇ μονίμως εἰς κατάστασιν ὑποαναπτύξεως μὲ χαμηλὸν βιοτικὸν ἐπίπεδον. Θὰ παραμείνῃ ὑπανάπτυκτον ἐξάρτημα τῶν Ἕξ, ἀγορὰ διὰ τὰ βιομηχανικὰ των εἴδη, πηγὴ προμηθείας τῶν πρώτων ὑλῶν, πρὸ παντὸς εὐθηνῶν ἐργατικῶν χειρῶν. Ἡ ἀπαισιοδοξία μου δὲν ὀφείλειται εἰς τὴν πολιτικὴν ἀντίθεσιν πρὸς τὴν Κυβέρνησιν, ἀλλ’ ἀποτελεῖ ἀκλόνητον ἐπιστημονικὴν πεποίθησιν ὅτι βαίνομεν πρὸς οἰκονομικὸν ἀφανισμὸν καὶ καταρράκωσιν τῆς ἀνεξαρτησίας μας». Αὐτὰ ἔγραφε ὁ πατέρας μου τὸ 1962.
Τελικά, οὔτε κἄν γεωργικὴ χώρα δὲν παραμείναμε, ἀλλὰ μόνον εὐρωπαϊκὲς Μπαχάμες, τὸ γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης μὲ μόνους πόρους τὸν τουρισμὸ καὶ μελλοντικὰ παρασιτικὰ royalties ἀπὸ τὴν πλήρη δέσμευση τῶν ἐνεργειακῶν μας πηγῶν στὰ χέρια τῶν Ξένων, ἀκριβῶς ὅπως μία τυπικὴ τριτοκοσμικὴ ἀποικία τῆς Δύσεως. Τί κατάντια γιὰ τὸν ἑλληνισμό, τὸν μοναδικὸ μὲ τὴν Κίνα πολιτισμὸ τοῦ πλανήτου!
Ἐνώπιον τῆς ἀκινησίας τοῦ ΚΚΕ ποὺ ὁμιλεῖ μὲν ὡς σοφὴ κουκουβάγια ἀλλὰ δὲν δρᾷ εἰς τὸ ἐλάχιστο, μόνον ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ σηκώνει πατριωτικὰ κεφάλι. Νὰ γιατί, ὑποστηρίζω τὴν Χρυσῆ Αὐγὴ καὶ ὄχι γιὰ μία ὑποτιθεμένη χιτλερικὴ ἰδεολογία.
