Ὁ Ἐθνικομπολσεβικισμὸς ποὺ ἀντιπροσωπεύω στὴν Ἑλλάδα εἶναι ἡ σύνθεση κομμουνισμοῦ καὶ φασισμοῦ, ΚΚΕ καὶ Χρυσῆς Αὐγῆς, γιὰ τὴν ἐξυπηρέτηση τοῦ ἑλληνοκεντρισμοῦ καὶ μόνον, δηλαδὴ τοῦ ἑλληνικοῦ συμπαντισμοῦ. Βασίζεται στὸν ἐπιστημονικὸ διαλεκτικὸ ἑλληνισμὸ μέσῳ τοῦ ὁποίου, ὡς καθηγητὴς στὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ὀττάβας καὶ τακτικὸ μέλος τῆς Βασιλικῆς Ἀκαδημίας τοῦ Καναδᾶ ἔχω οἰκοδομήσει ὡς καθαρῶς ἑλληνικὴ ἰδεολογία καὶ τὴν ὁποία προάγω ὡς ὑποψήφιος δημοτικὸς σύμβουλος στὴν πόλη τῶν Πανεπιστημίων, στὴν πόλη τοῦ Ζωγράφου, μέσα ἀπὸ τὸν Συνδυασμὸ «Ζωγράφου Μπροστά» τοῦ Παναγιώτη Ἀγγελόπουλου.
Ὁ ἑλληνικὸς ἐθνικομπολσεβικισμός (βλέπε τὸ βιβλίο μου, Ἐθνικομπολσεβικισμός. Πέραν τοῦ φασισμοῦ καὶ τοῦ κομμουνισμοῦ), πρεσβεύει ὅτι ὁ μόνος δρόμος ποὺ ἀπομένει σήμερα γιὰ τὴν ἔξοδο τῆς χώρας μας ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς Γερμανίας εἶναι ἡ ἐπανασύνταξη τοῦ Ἀνατολικοῦ Κόμματος τοῦ Κολοκοτρώνη-Καποδίστρια τοῦ 1830, ἐπιδιώκοντας συμμαχία μὲ τὴν ὁμόδοξη Ῥωσία τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ Πούτιν, βασισμένη ὅμως στὶς ἀρχαιοελληνικὲς ἀξίες ποὺ ὑπεστήριξαν, θυσιάζοντας καὶ τὴν ζωή τους ἀκόμα, οἱ Περικλῆς Γιαννόπουλος, Ἰωάννης Συκουτρῆς καὶ Δημήτρης Λιαντίνης.
Τὸ ΚΚΕ ὑπῆρξε τὸ ῥωσικὸ κόμμα σὲ ὅλην τὴν διάρκεια τῆς ζωῆς τῆς Σοβιετικῆς Ἑνώσεως. Ἡ Χρυσῆ Αὐγή, ὡς τὸ νέο παραδοσιακὸ ἐπαναστατικὸ κόμμα εἶναι τὸ ῥωσικὸ κόμμα τῆς Ῥωσίας τοῦ Πούτιν. Πρέπει ὅμως νὰ ξεπεράσῃ τὴν βρεφική της ἀρρώστια ὅπως ὁ κομμουνισμὸς κατὰ Λένιν ξεπέρασε τὸ 1921 τὸν «ἀριστερισμό, παιδικὴ ἀρρώστια τοῦ κομμουνισμοῦ». Πρέπει νὰ σφυρηλατήσῃ τὶς καθαρὲς σπαρτιατικὲς ἀξίες ποὺ ἔκαμαν τὴν Σπάρτη πρότυπο γιὰ τοὺς φιλοσόφους ὅλου τοῦ κόσμου καὶ πρωτίστως γιὰ τὸν Ῥουσσώ, τὸν πνευματικὸ πατέρα τοῦ Ῥοβεσπιέρρου καὶ τῆς Γαλλικῆς Ἐπαναστάσεως.
Τὸ 1936-1941, ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς ἐπέβαλε τὸν φασιστικὸ σοσιαλισμὸ καὶ ἵδρυσε τὴν νεολαία τῆς ΕΟΝ, στὴν ὁποία ἀνῆκε ἡ ἑλληνικὴ νεολαία καὶ ὁ Μίκης Θεοδωράκης. Τὸ 1943, ἡ ΕΟΝ ἔγινε ΕΠΟΝ κατὰ τοῦ κατακτητοῦ. Σήμερα , ἡ ΕΣΣΔ ἔγινε Ὀρθόδοξη Ῥωσία καὶ ὁ κομμουνιστικὸς σοσιαλισμὸς μετουσιώθη σὲ σοσιαλισμὸ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς. Ὁ Κασιδιάρης ἐπῆρε τὴν θέση τῆς ΚΝΕ καὶ τὸ Φανάρι τὸ 2016 θὰ γνωρίση ῥωσόφιλο παλαιοημερολογίτη οἰκουμενικὸ πατριάρχη στὴν Πόλη ποὺ πάλι μὲ χρόνους καὶ καιροὺς πάλι δικιά μας θἆναι. Ἡ δεύτερη Κυριακὴ τῆς Ὀρθοδοξίας, μετὰ τὴν πρώτη τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Εἰκόνων στὴν Βασιλεύουσα ἀπὸ τὴν αύτοκράτειρα Θεοδώρα τὸ 842, θὰ εἶναι ἀφιερωμένη στὴν ὁριστικὴ ἐπάνοδο τοῦ πατρίου ἰουλιανοῦ ἑλληνικοῦ ἡμερολογίου.
Πράγματι, παρὰ τὴν σημερινὴ καταχνιὰ καὶ ἀπελπισία, ἔχουν δίκαιο αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν ὅτι ἡ Ἑλλάδα ποτὲ δὲν πεθαίνει: Ἀπὸ τὸν Κολοκοτρώνη, τὸν Καποδίστρια, τὸν Μακρυγιάννη, μέχρι τὸν Μεταξᾶ (ὁ πρόγονός του Ἀνδρέας Μεταξᾶς ὑπῆρξε ὡς Καποδιστριακός, ἱδρυτὴς τοῦ Ῥωσικοῦ Κόμματος) καὶ τὸν Ἄρη Βελουχιώτη, ἡ ἀνατολικὴ πατριωτικὴ παράταξη τοῦ ἑλληνικοῦ γένους παραμένει σφηνωμένη στὶς καρδιές μας. Ἡ Χρυσῆ Αύγή, μέχρι νὰ ἀναλάβῃ τὴν ἀρχή, θὰ ὡριμάσῃ, ὅπως ὡρίμασε τὸ Ἐθνικὸ Μέτωπο στὴν Γαλλία, τῆς Μαρὶν Λὲ Πέν, καὶ θὰ φέρη καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα στὴν πρώην βυζαντινή της δόξα.