Στὴν Οὐκρανία οἱ Ἀμερικανοὶ νεοσυντηρητικοὶ ἔχουν ξεπεράσει κάθε ὅριο ψεύδους καὶ προβοκάτσιας καὶ ἔχουν κάνει ἀνδρείκελο τὸν πρόεδρο Ὀμπάμα. Ἀλλὰ δὲν τοὺς βγαίνει διότι ἔχουν ἀπέναντι τους μία τεραστία προσωπικότητα, τὸν Πούτιν, ποὺ μέσα σὲ 14 χρόνια διακυβερνήσεως ἔχει ἀναδειχθῆ ἡ ἐλπίδα ὅλου τοῦ καταπιεσμένου πλανήτου κατὰ τοῦ βαρβάρου ἀμερικανικοῦ ἰμπεριαλισμοῦ. Οἱ ἀμερικανοὶ Neo-Cons στήνουν τὴν μία μετὰ τὴν ἄλλη ἀπίθανες προβοκάτσιες, προσπαθῶντας νὰ σπρώξουν τὸν Ὀμπάμα πρὸς τὸ πυρηνικὸ ὁλοκαύτωμα. Ἐγκλωβισμένος ὁ Ὀμπάμα στρέφεται ἀπελπισμένα πρὸς τὸν Πούτιν ζητῶντας βοήθεια, προτοῦ τὸν καταβροχθίσῃ τὸ χρηματιστηριακὸ βιομηχανικὸ στρατιωτικὸ Κατεστημένο ποὺ εἶχε καταγγείλει ὁ πρόεδρος Ἄϊζενχάουερ.
Στὴν Ἑλλάδα, τὸ παρακλάδι τοὺ ἰμπεριαλιστικοῦ χταποδιοῦ στήνει τὴν μία μετὰ τὴν ἄλλη συστηματικὲς προβοκάτσιες γιὰ νὰ ἀποτρέψῃ τὴν ἐπικράτηση τοῦ μοναδικοῦ πλέον ἐπαναστατικοῦ κινήματος, ποὺ ἔχει ὄνομα Χρυσῆ Αὐγή, προσπαθῶντας ἀπεγνωσμένα νὰ τῆς προσάψουν τὸ στῖγμα ἐγκληματικῆς ὀργανώσεως, ἐφ’ ὅσον ὁ ὁρισμὸς «τρομοκρατικὴ ὀργάνωση» ἔχει πλέον εἰσχωρήσει στὴν συνείδηση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ὡς ταυτόσημος μὲ τὸν ἐπαναστατικὸ πατριωτισμό. Ἤδη δύο βιβλία τρομοκρατῶν, τοῦ Κουφοντῖνα καὶ τοῦ Σάββα Ξηροῦ ἐξησφάλισαν στὴν 17Ν θέση στὴν Ἱστορία. Ὁ Στάθης Παναγούλης δηλώνει στὴν Βουλή, ὑπερήφανα, τρομοκράτης, ὅπως ὁ Ῥοβεσπιέρρος. Συνεπῶς, ἐὰν χαρακτηρισθῆ ἡ Χρυσῆ Αὐγὴ τρομοκρατική, μὲ τὴν ἔννοια τοῦ «τρομοκρατήσατε τοὺς τρομοκράτες τοῦ Σαμαροβαγγελικοῦ Κατεστημένου», τότε τὴν ἡρωποιεῖ στὴν καρδιὰ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.
Δυστυχῶς, τὸ ΚΚΕ ποὺ συρρικνώθηκε ἐπάνω στὸ κλαδὶ τοῦ δέντρου ὡς σοφὴ κουκουβάγια, καὶ ποὺ ἔχει ἤδη ἐξασφαλίσει τὸν τίτλο τοῦ προφήτου ὅλων τῶν δεινῶν, γνωρίζοντας ὅτι ἡ Ἱστορία θὰ τοῦ ἀναγνωρίσῃ τὸ προνόμιο τῆς Κασσάνδρας, αὐτὸ τῆς σωστῆς διαλεκτικῆς ἀναλύσεως τῶν γεγονότων, γιὰ τὰ ὁποῖα ὅμως δὲν ἔκανε τίποτα γιὰ νὰ τὰ ἀποτρέψῃ, ἐπέλεξε νὰ τεθῇ ἀπὸ μόνο ἐκτὸς παιχνιδιοῦ.
Ἀλλὰ καὶ ἡ ἔκφραση «ἐγκληματικὴ ὀργάνωση» ποὺ ὅλοι οἱ δημοσιογράφοι χρησιμοποιοῦν κατὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, δὲν ἔχει ἀπήχηση, ἐφ’ὅσον ὅλοι πλέον γνωρίζουν, ἀκόμη καὶ ἡ Κουτσὴ Μαρία, ὅτι οἱ ἀπελευθερωτὲς τῶν λαῶν ὑπῆρξαν, ἐξ ὁρισμοῦ, μεγάλοι ἐγκληματίες, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸν Μεγαλέξανδρο καὶ τὸν Μεγάλο Κωνσταντῖνο, μέχρι τὸν Ναπολέοντα καὶ τὸν Στάλιν καὶ ὅτι τὸ Κολωνάκι περιμένει τὴν ἀνέγερση ἐπὶ τῆς πλατείας του τοῦ θρυλικοῦ πλέον μελλοντικοῦ λόφου τῶν Διεφθαρμένων.
Ἀντιθέτως, ὅσοι καταφέρονται μὲ μῖσος κατὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὅπως καὶ ὅσοι τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς καταφέρονται μὲ μῖσος κατὰ τῶν κομμουνιστῶν, δὲν δύνανται νὰ διεκδικήσουν οὔτε τὸν τίτλο τοῦ τρομοκράτη, οὔτε τὸν τίτλο τοῦ ἐγκληματία, ἀλλὰ μόνον τὸν τίτλο τοῦ προδότη τῶν συμφερόντων τοῦ περιουσίου ἑλληνισμοῦ, διότι κάθε «ἀντί» εἶναι μαχαιριὰ στὴν καρδιὰ τοῦ ἑλληνισμοῦ. Ὅ,τι διχάζει εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ἀνθελληνικό, οἱαδήποτε ὕβρις κατὰ τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς ἤ κατὰ τοῦ ΚΚΕ πρέπει νὰ ἀπαγορευθῇ εἰς τὸ ὄνομα τῆς ἑνότητος τοῦ ἐθνικομπολσεβικισμοῦ. Ἀντιθέτως τὰ συγκεκριμένα πρόσωπα, ἀσχέτως ἰδεολογιῶν, τὰ ὁποῖα, ὅπως ὁ Σημίτης, ἤ ὁ Βαγγέλης Βενιζέλος ἔχουν συγκεκριμένα προβῆ σὲ πράξεις στηρίξεως τοῦ ἐσωτερικοῦ Κατεστημένου, πράξεις ποὺ εἶχαν ὡς ἀποτέλεσμα τὴν κοινωνικὴ ἐξαθλίωση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, πρέπει νὰ ἀποκλεισθοῦν μιὰ γιὰ πάντα.
Γιὰ τὴν ἐξωτερικὴ πολιτική, οἱ θέσεις τῶν ἀκραιφνῶν ἰδεολόγων πρέπει νὰ εἶναι σεβαστές, ἐφ’ὅσον προέρχονται ὄχι ἀπὸ πρακτορηλίκι ἀλλὰ ἀπὸ διαφορετικὴ ἐκτίμηση τῶν συμφερόντων τοῦ λαοῦ μας. Ἔτσι, κατὰ τὸν μικρασιατικὸ πόλεμο τοῦ 1919-1922, οἱ θέσεις τῶν Βενιζελικῶν ποὺ ἤθελαν τὴν ἐπέκταση τῶν συνόρων τοῦ κράτους τῶν Ἀθηνῶν, ὅπως καὶ οἱ θέσεις τοῦ ΚΚΕ καὶ τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ (βλέπε τὰ Ἀπομνημονεύματά του) ποὺ ἐχαρακτήριζαν τὴν Μικρασιατικὴ Ἐκστρατεία ὡς ἰμπεριαλιστικὴ καὶ προσεπάθησαν νὰ τὴν σταματήσουν, ἦσαν σεβαστὲς καὶ ὁ Διχασμὸς ὑπῆρξε ἐξ ὁρισμοῦ ἀνθελληνικὴ πράξη. Ἀκόμη καὶ ἡ στάση συνεργασίας τῶν Ἑλλήνων κομμουνιστῶν μὲ τὴν ΕΣΣΔ, στὴν περίοδο τοῦ 1939-1941, παρὰ τὴν τότε συμμαχία τῆς Μόσχας μὲ τὸ Βερολῖνο, ὅσο καὶ στάση συνεργασίας τῶν Ἑλλήνων φασιστῶν μὲ τοὺς Γερμανοὺς, ἦταν σεβαστή, ἐφ’ὅσον ὅμως ἐβασίζετο ὄχι στὸ χρηματικὸ συμφέρον τῶν μαυραγοριτῶν ἤ τῶν Τσοχατζόπουλων ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, ἀλλὰ στὴν ἰδεολογικὴ καθαρῶς προτίμηση ὑπὲρ τοῦ κομμουνισμοῦ ἤ τοῦ φασισμοῦ. Κάτι τέτοιο συνέβη στὴν Γαλλία κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου ὅταν ἐπιφανεῖς Γάλλοι συγγραφεῖς, ἀπὸ ἰδεολογικὴ καὶ μόνον τοποθέτηση, συνειργάσθησαν μὲ τοὺς Γερμανοὺς ἤ μὲ τοὺς Ῥώσους. Μόνον ἐὰν προτιμηθῇ ἡ πάλη τῶν τάξεων, εἰς βάρος τῆς λαϊκῆς ἑνότητος, δύναται νὰ δικαιολογηθῇ ἕνας ἐμφύλιος πόλεμος καὶ πάντως, ἀσχέτως ἰδεολογικῶν τοποθετήσεων, ἀκόμη καὶ ὁ ἀδελφός σου, ἐὰν εἰσέλθῃ βιαίως στὸ σπίτι σου καὶ βιάσῃ τὴν γυναίκα σου, πρέπει ἐσὺ νὰ ἀντισταθῆς. Ὁ Ἕλλην φασιστὴς δὲν ἔπρεπε νὰ συνεργασθῆ μὲ τὸν Γερμανό, ἀπὸ τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ τελευταῖος ἐπάτησε τὸ πόδι του στὴν Ἑλλάδα.
