Ὁ κατοχικὸς πρωθυπουργὸς Ἀντώνης Σαμαρᾶς ὑλοποιῶντας τὸ σχέδιο δεκαετιῶν τῆς Εὐρώπης νὰ μετατρέψῃ τὴν Ἑλλάδα σὲ Φλόριδα τῆς ΕΕ καὶ τὸν Ἕλληνα σὲ γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης, ἐδήλωνε προσφάτως ὅτι ναὶ μὲν ἡ ἔκφραση, «ὁ τουρισμός, βαρειὰ βιομηχανία τῆς Ἑλλάδος» ἦταν ἄκομψος (ἀντὶ δηλαδὴ τῆς «Βαρειᾶς Βιομηχανίας στὴν Ἑλλάδα» τοῦ 1947, τῶν ἀειμνήστων Δημήτρη Μπάτση καὶ Νίκου Κιτσίκη) ἀλλὰ ἀπέδιδε τὴν οὐσία τῆς προσπαθείας τῆς ἑλληνικῆς κυβερνήσεως νὰ πραγματοποιήσῃ τὸ ὄνειρο νὰ γίνουν οἱ Ἕλληνες Μαῦροι τῶν Μπαχαμῶν (βλέπε τὸ ἄρθρο μου, «Οἱ Μπαχάμες καὶ ἡ Μπαχαμοποίηση τοῦ Ἑλληνισμοῦ», Ἐνδιάμεση Περιοχή, τεῦχος 67, ἄνοιξη 2013).
Ἤδη, στὶς 14 Δεκεμβρίου 1997, ὁ οἰκονομολόγος Νῖκος Κεράνης, εἶχε δημοσιεύσει ἄρθρο στὴν Οίκονομικὴ Καθημερινή, ὑπὸ τὸν χαρρυκλυννικὸ καὶ βαρέως βροντῶν τίτλο, «Ἡ Ἑλλάδα, Φλόριδα τῆς Εὐρώπης: Μία ῥηξικέλευθη πρόταση γιὰ μία νέα οἰκονομικὴ στρατηγική. Χώρα φιλοξενίας τῶν Βορειοευρωπαίων συνταξιούχων». Τὸ παραπάνω κείμενο εἴχαμε παρουσιάσει στὸ τεῦχος 11, ἀνοίξεως 1999, τῆς Ἐνδιάμεσης Περιοχῆς, μὲ τὸ ἑξῆς σχόλιο:
«1999: Τὸ γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης -Ἡ καταστροφὴ ἐπῆλθε. Οἱ φόβοι τοῦ Νίκου Κιτσίκη ἐπαληθεύθησαν πλήρως. Τὸ 1999, ὁ Μεγαλέξανδρος προτείνεται ἀνεπιτυχῶς νὰ γίνῃ τὸ γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης, ὑπὸ τὸ ἠλίθιο χαμόγελο τοῦ πρωθυπουργοῦ μὲ τὰ μπιμπίκια… Τὸ δίλημμα τὸ ὁποῖο ἔχουμε νὰ ἀντιμετωπίσωμε στὰ πρόθυρα εἰσόδου μας στὸ κοινὸ νόμισμα εἶναι: Θέλουμε πλοῦτο χρηματιστηρίου καὶ καζινῶν χωρὶς παραγωγή, ἐντὸς εὐρώ, δηλαδὴ ἕνα παρασιτικὸ κρατίδιο τύπου Φλόριδας, ἤ παραγωγὴ μὲ ἰσχὺ ἐκτὸς εὐρώ. Ἡ Ἑλλὰς τῶν τριῶν χιλιάδων χρόνων πολιτισμοῦ θὰ καταντήσῃ πορνεῖο-Μπανγκὸκ τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἑνώσεως; Ἐδῶ ἡ Κούβα ἐκράτησε ψηλὰ τὸ κεφάλι σαράντα ὁλόκληρα χρόνια, ἀποκλεισμένη ἀπὸ τὸ ἀμερικανικὸ θηρίο, φτωχὴ καὶ ὑπερήφανη κι ἐμεῖς «καλύτερα μιᾶς ὥρας ἐλεύθερη ζωή, παρὰ σαράντα χρόνια σκλαβιὰ καὶ φυλακή», μόνο τραγούδι θἆναι; Θὰ συνεχίσωμε νὰ γλύφωμε τὸ ποῦρο τοῦ ἰσχυροῦ, σὰν τὴν Μόνικα, ἐνῷ θὰ προδίδωμε τὰ κουρδικὰ παληκάρια στὸ τουρκικὸ κατεστημένο; Παραδομένοι στὸν σημιτικὸ σαλίγκαρο, ἀναφωνοῦμε: Ποῦ εἶσε Μεγαλέξανδρε νὰ σβήσῃς τὴν ντροπή μας;»
Δεκαπέντε χρόνια ἀργότερα ὁ Σαμαρᾶς ὑλοποιεῖ τὸ σχέδιο, κατ’ ἐντολὴν τῶν Γερμανῶν. Κι ἐγώ, στὸ προαναφερθὲν ἄρθρο μου γιὰ τὶς Μπαχάμες, τῆς ἀνοίξεως τοῦ 2013, γράφω: «Ἰδοὺ μία εἰκόνα [τῶν Μπαχαμῶν] τοῦ τί μᾶς καταδικάζει ἡ Εὐρώπη νὰ γίνουμε: τὸ γκαρσόνι τῆς Εὐρώπης. Ἕνας λαὸς μὲ τὸ χέρι μονίμως τεντωμένο, ἱκετεύοντας ἕνα γερὸ φιλοδώρημα. Ἕνας λαὸς πιτσαδόρων, ἀπὸ τὴν Ἀμερικὴ μέχρι τὴν Κύπρο. Ἕνας λαὸς ἀπὸ καμάκια ποὺ ἀρέσκεται νὰ προφέρῃ τὸ Do you like Mademoiselle the Greece?»
