Τὸ αἷμα εἶναι πάντα συνδεδεμένο μὲ ἐπανάσταση. Γιὰ τὸν θεωρητικὸ τοῦ ἐπαναστατικοῦ συνδικαλισμοῦ Γεώργιο Σορὲλ καὶ γιὰ τὸν θεωρητικὸ τοῦ ἐθνικοσοσιαλισμοῦ Ἀλφρέδο Ῥόζενμπεργκ,, ὁ μῦθος τοῦ εἰκοστοῦ αἰῶνος ὑπῆρξε τὸ αἷμα. Προέλευση τοῦ μύθου αὐτοῦ ἦταν ὁ Ἰταλοεβραῖος ἰατρὸς ἐγκληματολόγος Καίσαρ Λομπρόζο (1835-1909) καὶ οἱ παραδόσεις ὅλων τῶν θρησκειῶν.
Στὴν Παλαιὰ διαθήκη (Λευϊτικόν, XVII-11 ἕως 14) διαβάζουμε: “Ἡ ζωὴ πάσης σαρκὸς εἶναι τὸ αἷμα αὐτῆς…Δὲν θέλετε φάγει αἷμα ούδεμιᾶς σαρκός”. Στὸν χριστιανὸ ὀρθόδοξο ἀπαγορεύεται κατὰ τὶς νηστεῖες του νὰ τρώγῃ τροφὲς μὲ αἷμα (κρέας, ψάρι, αὐγὰ καὶ γαλακτερὰ προερχόμενα ἀπὸ ζῶα μὲ αἷμα), ἐνῷ ἐπιτρέπονται τὰ θαλασσινὰ ὀστρακοειδῆ διότι δὲν ἔχουν αἷμα. Στὸ κρέας κόσερ ἤ χαλὰλ, στοὺς ἑβραίους καὶ τοὺς μουσουλμάνους πρέπει νὰ ἀφαιρεθῇ τὸ αἷμα.
Ἡ παράδοση διατείνεται πὼς τὸ αἷμα εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή, καὶ ἡ ποιότητα τῆς ζωῆς ὁρίζεται ὑπὸ μορφὴν καλοῦ ἤ κακοῦ αἵματος. Στὴν χριστιανικὴ παράδοση ἡ γυναῖκα δὲν δύναται νὰ ἔχει σχέση μὲ τὴν ἐκκλησία κατὰ τὴν διάρκεια τῆς περιοδικῆς της ἐμμήνου καθάρσεως, ὅταν χάνῃ αἷμα. Ὁ Λομπρόζο στὸ βιβλίο του, Ἡ ἐγκληματικὴ γυναῖκα, σχετίζει ἀρνητικὲς ὄψεις τῶν γυναικῶν μὲ τὴν ἔμμηνη κάθαρση. Ἡ συνοχὴ καὶ οἱ δεσμοὶ τῆς οἰκογενείας βασίζονται στὸ κοινὸ αἷμα. Τὸ παγκόσμιο ἔθιμο τῆς ἀδελφοποιΐας γίνεται μὲ ἀνταλλαγὴ αἵματος καὶ μὲ τὸν ὅρκο, ὡς βλάμηδες, “ἡ ζωή σου εἶναι ζωή μου καὶ ἡ ψυχή σου εἶναι ψυχή μου”.
Ἄν καὶ ὁ ταξικὸς πόλεμος τῶν μαρξιστῶν-λενινιστῶν βασίζεται θεωρητικὰ στὴν οἰκομικὴ καὶ ὄχι τὴν βιολογικὴ ἐξόντωση τοῦ ταξικοῦ ἐχθροῦ, ὅλες οἱ ἐπαναστάσεις τους ὑπῆρξαν ἑκατόμβες μὲ ἄφθονο αἷμα νὰ ῥέῃ. Ἀλλὰ καὶ ἡ 21η Ἀπριλίου ἐκατηγορήθη ὅτι δὲν ὑπῆρξε πραγματικὴ ἐπανάσταση ἐπειδὴ ἐχύθη ἐλάχιστο αἷμα λόγῳ προσωπικῆς ἀπέχθειας τοῦ Γεωργίου Παπαδοπούλου γιὰ τὸ ἐπαναστατικὸ ἔγκλημα.
Τὰ παραπάνω εἶναι ἁπλῶς διαπιστώσεις ἱστορικοῦ καὶ σὲ καμμία περίπτωση δὲν συμπεριλαμβάνουν ἀποδοχὴ τοῦ ἐπαναστικοῦ ἐγκλήματος. Ὅταν καὶ στὴν χώρα μας, ἀναποφεύκτως πνιγῇ τὸ Κολωνάκι στὸ αἷμα, ὅσο καὶ φρικιαστικὸ αὐτό, καὶ δικαίως, νὰ μᾶς φανῇ, δὲν θὰ παύσῃ ὡς φαινόμενο, νὰ εὑρεθῇ μέσα στὸν ῥοῦ τῆς Ἱστορίας. Ἡ Ἱστορία ἐγεννήθη μὲ τὴν πτώση τοῦ Ἀδὰμ καὶ θὰ λάβῃ τέλος μόνον μὲ τὴν Δευτέρα Παρουσία.
