Στὸ βιβλίο μου, «Συγκριτικὴ Ἱστορία Ἑλλάδος καὶ Τουρκίας στὸν 20ο αἰῶνα», εἶχα γράψει γιὰ τὸ πραξικόπημα στὸ Γουδὶ τοῦ 1909 (διότι εὐτυχῶς καὶ ἐπρόκειτο γιὰ πραξικόπημα, ὅπως παραστρατιωτικὸ πραξικόπημα κοκκινοφρουρῶν ὑπῆρξε ὁ ῥωσικὸς Ὀκτώβρης τοῦ 1917) ὅτι «οἱ Ἕλληνες ἀξιωματικοὶ θὰ μποροῦσαν νὰ σχηματίσουν οἱ ἴδιοι κυβέρνηση, ἀλλὰ δὲν τόλμησαν ν’ ἀναλάβουν μία τέτοια εὐθύνη». Εὐτυχῶς ὁ Παπαδόπουλος ἐτόλμησε ἀλλὰ ὑπὸ τὴν συνεχῆ πίεση τοῦ Κατεστημένου ἐδήλωνε ὅτι τὸ ἐπαναστατικό του καθεστὼς ἦταν μεταβατικὸ μέχρι ποὺ νὰ ἐπιστρέψῃ ἕνας ὑγιὴς κοινοβουλευτισμὸς καὶ δυστυχῶς αὐτὸ ἀπεφάσισε νὰ κάνῃ τὸ 1973 καὶ ἔπεσε.
Ἀλλὰ ὑγιὴς κοινοβουλευτισμός, ἐξ ὁρισμοῦ, δὲν δύναται νὰ ὑπάρξῃ ποτέ. Ὁ μελλοντικὸς ἐπαναστάτης ἀξιωματικὸς πρέπει μιὰ γιὰ πάντα νὰ ἀποκλείσῃ τὸν ἀστικὸ κοινοβουλευτισμό, νὰ ἀφανίσῃ τοὺς βουλευτὲς καὶ νὰ ἐγκαθιδρύσῃ λαοκρατία, μὲ δημοψηφίσματα καὶ ἀπόλυτο μονάρχη βυζαντινοῦ τύπου. Θὰ ἀντιμετωπίσῃ βεβαίως τὴν παρακμὴ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ποὺ λόγῳ προχωρημένης γηράνσεως καὶ ἀνοίας ἀδυνατεῖ νὰ πρωτοτυπήσῃ ὅπως κάνουν οἱ Ἱσπανοί, οἱ ὁποῖοι ἵδρυσαν τὸ κίνημα τῶν ἀγανακτησμένων ποὺ ἐμεῖς ἁπλῶς ἀντιγράψαμε ὡς αἰώνιοι ἀντιγραφεῖς. Τώρα οἱ Ἱσπανοὶ πρωτοτυποῦν καὶ πάλι μὲ τὴν «πορεία τῆς φτώχειας» τῶν ἀνέργων, ἀπὸ τὰ ἔσχατα τῆς χώρας, ὁδηγούμενοι μὲ τὰ πόδια πρὸς τὴν Μαδρίτη, ὅπως ἔκαμε τὸ κίνημα τοῦ Μουσσολίνι τὸ 1922, μὲ τὴν «πορεία πρὸς τὴν Ῥώμη».
Διερωτῶμαι γιατὶ τὸ ΚΚΕ, παραμένει σοφὴ κουκουβάγια καὶ δὲν ὀργανώνει πορεία-ποδαρόδρομο ἀπὸ τὰ ἔσχατα τῆς χώρας πρὸς τὴν Ἀθήνα, γιὰ τὴν κατάληψη τοῦ Κολωνακίου καὶ ἀφήνει ἕναν Τάκη Μπαλτᾶκο, γραμματέα τοῦ ὑπουργικοῦ συμβουλίου, κομματόσκυλο τοῦ Σαμαρᾶ, νὰ διαιρῇ τὸν ἑλληνικὸ λαὸ μὲ τὴν ἀπίθανη δήλωσή του ὅτι «ἀσφαλῶς καὶ εἶμαι ἀντικομμουνιστής, ἔτσι γεννήθηκα καὶ ἔτσι θὰ πεθάνω», στὸ ῥαδιόφωνο Βῆμα 99,5, τὴν Παρακευὴ 21 Μαρτίου 2014. Ἡ ἀναγέννηση τῆς χώρας χρειάζεται ἑνότητα καὶ κανένα «ἀντί». Ἐὰν ἐννοοῦσε ὅτι «κουτσὸς γεννήθηκα καὶ ἔτσι θὰ πεθάνω» ἡ ἀναπηρία του αὐτὴ εἶναι προσωπικό του πρόβλημα ἀλλὰ καὶ εἶναι ἐπικίνδυνη διότι εἶναι καὶ πνευματικὴ ἀναπηρία. Μόνον μία ξένη Δύναμις θὰ ἐνδιεφέρετο νὰ διχάσῃ τὸν ἑλληνικὸ λαό. Καλά, ποῦ εἶναι οἱ τιμωροὶ αὐτῶν τῶν προδοτῶν τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους; Ὅταν ὁ βυζαντινὸς βασιλεὺς ἐπιστρέψῃ μὲ δημοψήφισμα καὶ ὄχι ἐκλογές, πρέπει νὰ ἐξαφανίσῃ τὸ ἀντικομμουνιστικὸ Κολωνάκι, ὄχι γιὰ νὰ ἐγκαθιδρύσῃ κομμουνισμὸ ἀλλὰ γιὰ νὰ ἐπαναφέρῃ τὴν ἑνότητα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ διὰ τῆς λαοκρατίας.
Ἐσεῖς, οἱ ὀλίγοι νέοι ποὺ ἔχετε παραμείνει στὴν Ἑλλάδα, σκεφθῆτε το. Βγάλτε τοὺς καναπέδες τῶν γερόντων στὸ πεζοδρόμιο καὶ κάψατέ τους. Νὰ παρατήσετε ἀκόμη καὶ τὰ ποδήλατα καὶ μὲ τὰ πόδια νὰ διασχίσετε τὴν ὀμορφώτερη χώρα τοῦ κόσμου, στὰ βουνὰ καὶ τὰ λαγκάδια, καὶ νὰ κατασκηνώσετε, ὄχι στὴν πλατεῖα Συντάγματος ἀλλὰ στὶς κορυφὲς τοῦ δωδεκάθεου Ὀλύμπου, ἐκεῖ ποὺ ἀπεβιβάσθησαν οἱ πρῶτοι Ἕλληνες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἦσαν οὔτε κομμουνιστὲς οὔτε καπιταλιστές. Ἦσαν θεοί.
